ผ่านสัปดาห์แรกของปีมาได้ด้วยดี อย่างน้อยๆหลายสิ่งหลายอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ว่าอยากทำ ก็สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องของการเอาฤกษ์ด้วยการเริ่มต้นปีด้วยกิจกรรมแรกต่างๆ กดเงินครั้งแรก ค่าใช้จ่ายแรก ซึ่งก็ไม่พ้นเรื่องของการทำบุญ กับศาสนาและความเชื่อบ้าง กับบุพการีบ้าง กับคนใกล้ชิด กับสถานที่ทำงาน ให้เริ่มต้นกันด้วยความสบายใจ
หัวข้อเรื่องเป็นสรุปสั้นๆของสภาพสัปดาห์ที่ผ่านมา (ต้นเดือนมีนา 64) เป็นสัปดาห์ที่แต่ละวันมีการเปลี่ยนแผนทุกวัน ไม่มีวันไหนเลยที่ไ้ด้สะสางงานที่ตั้งใจเอาไว้ และไม่มีวันไหนเลยที่ได้ทำตามกิจวัตรปรกติของวัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงบ่นยาวๆและรู้สึกว่ามันเป็นสัปดาห์ที่แย่ แต่เดี๋ยวนี้กลายเป็นว่ารู้สึกเฉยๆ บันทึกนี้ก็คงแค่เล่าให้ฟัง
เริ่มมีความมั่นใจมาขึ้นเรื่อยๆว่า สถานการณ์ COVID-19 ทำให้ร้านกาแฟลับๆของเราไม่ใช่ร้านกาแฟที่ลับเท่าไหร่นักอีกต่อไป หลังจากการพยายามแวะไปอุดหนุนสองถึงสามครั้งล่าสุด ที่หน้าร้านเต็มไปด้วยรถที่จอดเต็มพื้นที่ ขนาดว่ามีบางคันที่ต้องออกมาจอดริมถนน จากเมื่อครั้งแรกๆ มีเพียงสองถึงสามคัน และลูกค้าส่วนใหญ่เป็นขาจรที่ขี่จักรยาน หรือเป็นมอเตอร์ไซต์แวะผ่านมาซื้อแล้วก็ไป
น่าจะครบหนึ่งปีพอดีกับ new normal ถึงไม่ใช่ก็ใกล้เคียง ในช่วงเริ่มต้นก็มีความโกลาหลบ้างไม่มากไม่น้อย ขึ้นอยู่กับความเคยชินของคนว่าต้องปรับตัวกันมาแค่ไหน ซึ่งโดนส่วนตัวและตามลักษณะงานแล้วไม่ได้เป็นคนที่ต้องยึดติดกับสถานที่ทำงานมากนัก เพราะชอบออกมารีโหมดทำงานนอกสถานที่มากกว่า ปัญหาใหญ่ที่สุดในช่วงแรกๆคือ เราสามารถทำงานจากที่ไหนก็ได้ ยกเว้นที่บ้าน
ความทรมาณที่เลือกเอง .. นับเป็นความเบิกบานอย่างหนึ่ง Finisher คือ ผู้ที่ตั้งใจไว้แล้ว ต้องทำให้สำเร็จ มนุษย์ใช้ข้ออ้างเป็นโล่ปกป้องตัวเองจากการไม่ลงมือทำ
เพื่อให้ตรงคอนเซปของออนไลน์ไดอารี่ปีละหน ก็ควรจะบันทึกอะไรบ้างเนื่องในโอกาสเข้าสู่ปีใหม่ ก่อนที่บรรยากาศแห่งการเปลี่ยนผ่านจะจางหายไป ช่วงวันหยุดยาวที่ผ่านมาเลือกที่จะอยู่บ้านทุกวัน แต่ก็มีออกไปข้างนอกบ้างเอาฤกษ์เอาชัย…
อายุเพิ่งขึ้นเลขสี่ไปเมื่อไม่กี่วันก่อนและเป็นความประหลาดส่วนตัวที่ไม่ชอบให้ใครมารู้อะไรว่าเราเกิดวันไหน ถ้ามีใครอยากรู้จริงๆก็มักจะกล้อมแกล้มเรื่อง IT privacy อะไรก็ว่าไป แต่ถ้ายังไม่สะใจก็มักจะใช้โอกาสนั้นแพร่กระจาย IT Security awareness กันไป ซึ่งพอเริ่มจะเอ่ยปาก ก็จะเบ้หน้าเดินหนีทุกรายไป …
นึกย้อนกลับไปตั้งแต่จำความได้เมื่อครั้งยังเป็นนักเรียน ชีวิตก็ผูกพันธ์อยู่กับห้องสมุดมาโดยตลอด จำได้ว่าครั้งแรกที่รู้จักห้องสมุด คือเมื่อสมัยประถม เป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ ยังไม่ค่อยฮิตเรียนพิเศษอะไรเยอะแยะเหมือนสมัยนี้ ที่บ้านก็เลยต้องพาไปทำงานด้วยเป็นปรกติเป็นหน่วยงานรัฐวิสาหกิจใหญ่แห่งหนึ่งซึ่งมีห้องสมุดอยู่ชั้นบน ..
คนเรามักจะมองข้ามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นประจำหรือไม่ก็กิจกรรมที่ต้องทำบ่อยๆจากความจริงที่ว่าเป็นสิ่งพิเศษก็กลับกลายเป็นเรื่องปรกติธรรมดา เมนูง่ายๆสุดโปรดกับร้านที่ไปประจำพร้อมกับกิจกรรมเดิมๆเป็นตัวอย่างที่ดี แล้วก็ทำให้เกือบจะลืมนึกถึงร้าน “นมบางกรวย” ไปแล้ว ทั้งๆที่เป็นร้านกาแฟขาประจำ …
