นี่ถ้าไม่ได้เห็นอีเมลล์แจ้งเตือนรอบการชำระเงินก็คงไม่ได้เอะใจว่าเราจ่ายค่าเช่าพื้นที่เว็บบล็อคของเราไปฟรีๆหนึ่งปีโดยที่ไมไ่ด้ทำอะไรกับมันเลย แล้วก็มารู้ตัวว่าไม่ได้เขียนบันทีกอะไรเลยมายาวนานขนาดนี้แล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงจะโบ้ยเฟสบุคบ้าง โบ้ยไอจีบ้าง โบ้ยกิจกรรมอื่นๆในโลกสังคมออนไลน์ไปบ้าง แต่เอาเข้าจริงๆก็เป็นเรื่องของความขี้เกียจล้วนๆ ทั้งๆที่แต่ละวันก็มีเรื่องที่อยากจะเล่า หรือเรื่องที่อยากจะบันทึกเอาไว้มากมาย
ด้วยอายุพี่เพิ่มขึ้น ชีวิตที่ซับซ้อนมากขึ้น หน้าที่รับผิดชอบ รวมทั้ง “ความอยาก” ที่เพิ่มขึ้นในหลายๆประเด็น ก็มานึกได้อีกว่า ความอิจฉาเด็กๆที่มีนั้นนอกจากจะเป็นเรื่องร่างกายที่แข็งแรงอ่อนวัยแล้ว ก็เป็นเรื่องของสัดส่วนเวลากับหน้าที่ที่ต้องทำ พอจะเริ่มทำใจกับกายสังขารที่มันร่วงโรยไปตามกาลเวลา ก็มาอิจฉาและนึกถึงช่วงเวลาว่างๆที่มีเคยในวัยเยาว์ เพราะในปัจจุบันมีเรื่องที่ต้องทำ และเรื่องที่อยากทำเต็มไปหมด มีกำลังกาย กำลังสมอง กำลังทรัพย์ แต่ขาดเวลา และถึงแม้ว่าตัวเองจะมั่นใจในทักษะการจัดการคิวงาน และการบริหารเวลาอยู่พอสมควร แต่ที่สุดแล้วก็ไม่มีใครก้าวข้ามผ่านเพดานของ 24 ชั่วโมงในหนึ่งวันออกไปได้
แต่อย่างนั้นก็เถอะ ในบรรดาเรื่องที่บ่นๆมาข้างต้น ถ้าคิดซะว่าเป็นเรื่องของสิ่งที่เราควบคุมไม่ได้ ก็คงต้องปล่อยไปแล้วกลับทำสิ่งที่ทำได้ซึ่งก็คือการจัดลำดับความสำคัญใหม่ๆ ยังไงซะก็ต้องบังคับตัวเองให้ได้ก่อนซักพักหนึ่ง แล้วก็ได้แต่หวังลางๆไว้ว่ามันจะกลายเป็นความเคยชินของนิสัยนักจิ้มคีย์บอร์ด มีอะไรก็บ่นๆใส่หน้าจอกันไป เพราะอันที่จริงก็เคยทำมาแล้วครั้งหนึ่งช่วงที่ไปเรียนต่อ ก็แค่เปลี่ยนเรื่องใช่ไหม อย่างน้อยๆ นี่ก็พิมพ์บ่นอะไรมาได้ตั้งเยอะแล้วนี่นะ .. นับว่าเป็นการกลับมาเริ่มต้นที่ดีก็แล้วกัน